پرنده های خوش فکر: کبوترها می توانند مسافت و زمان را تشخیص دهند.

تحقیقات جدید نشان می دهد که کبوتر ها می توانند مفاهیم فضا و زمان را از یکدیگر تشخیص دهند - و به نظر می رسد برای انجام این کار، از یک مغز متفاوتی نسبت به انسان ها و پریمات ها استفاده می کنند. کبوترها به عنوان عضو ثابت پیاده روهای شهری در سراسر جهان بوده که اکثر مردم در نگاه اولی توجهی به آنها ندارند. با این حال این پرندگان شهری، تخصصی در سازگاری با زندگی در شهر ندارند .براساس مطالعات جدید، آن ها قادر به درک مفاهیم انتزاعی مانند فضا و زمان می باشند.
محققان اخیرا کشف کردهاند که کبوتر میتواند میزان فضا را تشخیص دهند و اینکه طی کردن مسافت چقدر طول میکشد ، کاری که انسانها با استفاده از منطقه مغز به نام کورتکس انجام میدهند.

اما کبوترها - و همه پرندگان - فاقد کورتکس می باشند. دانشمندان دریافتند که کبوترها از یک منطقه ی مغزی و مغناطیسی مختلف برای درک فضا و زمان استفاده می کنند، با این حال این اطلاعات را به شیوه ای مشابه در انسان ها و دیگر گونه های اولیه ، پردازش می کنند.
بر طبق این مطالعه، پرندگان وظایف خاصی را که در پستانداران با عملکرد قشرمغز مرتبط است، انجام می دهند. کبوترها بارها و بارها ثابت کرده اند که قادر به کسب دستاوردهای شناختی هستند که این امر معمولا با مغز پیچیده تر پستانداران، مرتبط می باشد. تحقیقات قبلی نشان داده است که کبوترها می توانند چهره های انسانی را تشخیص داده، مشکلات آماری را حل کرده و حتی بین واژه های واقعی انگلیسی و موارد خنده دار بی معنی، تفاوت قائل گردند.

در مطالعات جدید، دانشمندان روی کبوتر ها آزمایشانی انجام دادند که از آن ها برای ارزیابی قابلیت انسان ها و پریمات های غیرانسانی به منظور درک فضا و زمان، استفاده می کنند. کبوترها برای انتخاب علایم تصویری موجود روی یک صفحه ی رایانه ، برای دیدن خطوط با طول های مختلف، آموزش داده شدند - 2 اینچ یا 9 اینچ (6 یا 24 سانتیمتر) - و خط هایی با طول مشابه که برای زمان های مختلف ، هم دو ثانیه و هم 8 ثانیه، قابل مشاهده بود. با تشخیص صحیح خطوط به عنوان "کوتاه" یا "بلند" در طول و یا دوره ی زمانی، برای کبوتران موجب دریافت غذا به عنوان پاداش می گردد.
کبوترها قادر به تشخیص صحیح تصاویر خطی نیستند و عملکرد آنها در طی آزمونهای اصلاحی، بینش بیشتری را در مورد چگونگی پردازش اطلاعات انتزاعی مانند فضا و زمان ارایه می دهد.

هنگامی که دانشمندان، تغییراتی را در آزمایشات ایجاد کردند- طول های خطی و دوره های زمانی که در هنگام آموزش پرندگان توسط آن ها مدنظر قرار نگرفت- آن ها مشاهده کردند که برداشت کبوتران از این دو حالت، با یکدیگر مرتبط می باشد. به عبارت دیگر، تغییرات موجود در طول خطوط، روی درک آن ها از دوره ی زمانی تأثیر گذاشت، این پدیده ای بود که تاکنون در میمون ها مشاهده شده است؛ یافته های آنها نشان می دهد که نه تنها این نوع ادراک، لزوما نیازمند کورتکس مغزی نخواهد بود، بلکه این تکامل ممکن است موجب شکل گیری یک ناحیه ی مغزی مشابه در پرندگان گردد - پالئوم - فعالیت این مناطق، پردازش اطلاعات به شیوه ای مشابه با قشر مغزبوده، حتی اگر آن ها از نظر ساختاری با یکدیگر متفاوت باشند.

ادوارد واسرمن، استاد روانپزشکی تجربی در دانشکده ی روانشناسی و مغز دانشگاه آیوا، گفت: "این سیستم عصبی پرندگان قادر است به دستاوردهای بسیار بیشتری نسبت به اصطلاح تحقیر آمیز" مغز پرنده "، به ارمغان بیاورد" .در یک بیانیه، واسرمن گفت: "در واقع، هوشیاری و قدرت تشخیص پرندگان، اکنون به نظر می رسد که به پریمات های انسانی و غیر انسانی، نزدیک تر است." این یافته ها (4 دسامبر) در مجله Current Biology منتشر شده است.