اگر سگ ها قادر به استشمام بوی سرطان هستند، پس چرا به غربالگری افراد کمک نمی کنند؟

سگ ها می توانند برای تبدیل شدن به جادو گران عرصه ی سرطان، تحت آموزش قرار گرفته و آن ها قادرند تا با استفاده از بینی های حساس خود، گازهای متصاعد از سلول های بیمار را تشخیص دهند. این استشمام و خرناس، غیر تهاجمی بوده و می تواند به تشخیص افراد بی شماری کمک کند که این سوال مطرح می شود که : اگر این توله سگ ها دارای شامه ی دقیقی می باشند، چرا آنها در حال حاضر برای غربالگری سرطان مورد استفاده قرار نمی گیرند؟
در اینجا پاسخ کوتاهی مطرح می گردد: سگ ها در شرایطی مانند کمک به پیاده سازی قانون مربوط به ردیابی افراد و یا هدایت تیم های جستجو و نجات در مناطق فاجعه بار مورد استفاده قرار می گیرند. اما ارزیابی هزاران نمونه که در آن ها ممکن است صرفا اندازه یک انگشت کوچک سرطانی شده باشد، کاری چالش انگیز و رو به جلو به شمار می رود.
علاوه بر این، زمان و انرژی برای آموزش این توله سگ ها لازم بوده که به رغم وجود آمادگی های افراد، اگر آن ها روز بدی داشته باشند ممکن است تشخیص برخی از موارد را از دست بدهند.
اما این بدان معنا نیست که سگ ها نمی توانند در توسعه ابزارهای انسانی غربالگری که "بوی" سرطان را تشخیص می دهند، مفید باشند. مشخص شده است که سلول های سرطانی بوهای منحصر به فردی را منتشر می کنند اما دانشمندان هنوز به شناسایی ترکیبات خاصی که مسئول این عطرها هستند پی نبرده اند.
یک روش که سگ ها ممکن است بتوانند به تشخیص بوی های خاص ناشی از سرطان کمک کنند، در اختیار قرار دادن برخی از نمونه های سرطانی برای بو کردن سگ و حذف ملایم ترکیبات از نمونه می باشد. بنابه گفته ی دکتر هیلاری برودی، پروفسور در بخش Otolaryngology در دانشگاه کالیفرنیا، اگر پس از چندین بار خارج سازی و حذف اجزاء، سگ قادر به پاسخگویی به نمونه نبود، " از این پس خواهید دانست که ترکیب مخلوط مختص به سرطان را خارج نموده اید"؛. او گفت که محققان می توانند این مؤلفه های منفرد را تجزیه و تحلیل کنند و آزمایش های بیوشیمیایی را انجام داده که از این طریق می توانند بیماران را به طور قابل اعتمادی غربال نمایند.
بویایی قوی
در سال 1989، مجله بریتانیایی The Lancet اولین گزارش خود را مبنی بر استشمام سرطان توسط سگ منتشر کرد. در نامه ای به سردبیر، یک متخصص پوست توضیح داد که چگونه یک سگ روزانه چندین دقیقه به بوییدن ضایعه ای رنگی در ران خود پرداخته و حتی سعی می کند از لحظه ای که لباس های خود را می پوشاند، آن را گاز بگیرد. خانم صاحب سگ با پزشکانی برای بررسی ضایعه در ارتباط بود و نگرانی اواین بود که این ضایعه تبدیل به ملانوم بدخیم شد.
پزشکان این نامه را نوشتند: "این سگ ممکن است زندگی صاحب خود را از طریق آگاه سازی او برای پیگیری درمان، در حالی که ضایعه هنوز در مرحله ی ظریف و قابل درمان بوده، نجات داده باشد."
دکتر کلاوس هاکنر، یک پزشک ریه در بیمارستان دانشگاه کرمس، در اتریش، گفت: گزارش های دیگری مبنی بر تشخیص ملانوم های بدخیم در سگ ها ادامه یافت، اما تا سال 2006 مطالعه ای تحلیلی با کیفیت بالا منتشر نشد. (در طول این مطالعات تحلیلی، نه سگ ها و افرادی که با آن ها سروکار داشتند نمی دانستند که نمونه ها سرطانی است.)
بلافاصله مطالعات بی شماری منتشر گردید که نشان می داد، سگ های آموزش دیده می توانند سرطان های خاصی را با استشمام نمونه های بیولوژیکی مانند نفس یا ادرار تشخیص دهند. به همین دلیل است که سلول ها، حتی موارد سرطانی، ترکیبات ارگانیک فرّاری را آزاد می کنند. هاکنر گفت: هر نوع سرطان احتمالا یک VOC متمایز دارد، به این معنی که دارای بویی متفاوت نسبت به سایر سلول ها می باشد.
هکنر گفت: با توجه به این که سگ ها دارای بیش از 220 میلیون گیرنده ی بویایی در بینی خود هستند، حیواناتی عالی برای تشخیص بیماری محسوب می گردند. او گفت که در مقایسه با انسان ها، 5 میلیون گیرنده ی بویایی" محض" در بینی دارند. [چرا سگ ها دارای ریش می باشند؟]
مشکلات سگ ها
هاکنر گفت که بیشتر سگ ها می توانند در طی مدت زمان حدود 6 ماه، برای تشخیص یک سرطان خاص آموزش ببینند. با این حال، بسیاری از مطالعات از این جهت راه اندازی شد که در آزمایشگاه و نه در دنیای واقعی، دارای کاربرد باشند : اغلب، در زمان آموزش پنج نمونه به سگ داده می شود که همیشه یک نمونه ی سرطانی در آن موجود می باشد. او گفت که در واقع با توجه به نوع سرطان، یک سگ ردیاب ممکن است فقط چهار نمونه ی سرطانی را از یک دسته 1000 تایی تشخیص دهد.
هاکنر گفت، اگر نه سگ و نه مربی ندانند که کدام چهار مورد از این 1000 نمونه سرطانی است، مربی نمی تواند هنگام انتخاب نمونه ی درست توسط سگ، او را تشویق و به او پاداش دهد.
هاکنر گفت: "من فکر می کنم این یکی از دلایلی بود مبنی بر اینکه تحقیق ما ناکام ماند و ما قادر به ارائه ی بازخوردی مثبت نبودیم چرا که هیچ کس در وضعیت غربالگری نبودند. این امر برای سگ ها و مربیان استرس زا بود."
او گفت که این وضعیت میتواند در صورتی حل شود که یک نمونه سرطانی در هر مجموعه وجود داشته باشد ,بنابراین سگ میتواند پاداش بگیرد و بعد از استنشاق هزاران نمونه از بیماران ، حوصلهاش سر نرود .


حرکت رو به جلو
برودی محققی دیگر، گفت: حتی اگر شرایط آزمایش برای سازگاری سگ ها تغییر کند، باز این یک روش واقعی برای غربال بیماران محسوب نمی شود. این امر موجب تأمین مقدار زیادی از منابع برای آموزش سگ ها به منظور شناسایی انواع مختلف سرطان که می تواند روی انسان تأثیر گذار باشد، می گردد. علاوه براین، در حالی که هیچ تستی کامل و بی عیب و نقص نیست، حداقل پزشکان از چگونگی آزمون های دقیق مختلف همچون ماموگرام ها و اینکه به چه میزانی آن ها نتایج مثبت کاذب و منفی کاذب را ایجاد می کنند، آگاهی دارند. او گفت که این نرخ ها برای هر سگ، متفاوت است.
برودی گفت: علاوه بر این، سگ ها می توانند خسته و گرسنه باشند و روزهای بدی درست مثل شما و من داشته باشند. "شما باید دقیقا بر عملکرد آنها در طول دوره های خود نظارت داشته باشید."
برودی و هکنر تصور میکنند که سگها به محققان کمک میکنند تا ماشینهای " بویایی " را بسازند ، که به عنوان بینی الکترونیکی شناخته میشود ، که بیماران را بومیکشد و تشخیص میدهد .
برودی گفت که این دستگاه ها در حال حاضر برای شرایط خاص پزشکی وجود دارد اما می تواند حساسیت بیشتری یافته و برای کمک به سگ ها برای تشخیص بیماری های بیشتر، قابل استفاده باشد. وی خاطر نشان کرد : تحقیقی هنوز در این زمینه وجود ندارد.